myn frys is
sa lestich,
ginien ken it leare.
litst toch in
o umlaut
försichtichoan stinne,
dan makkest –
want salst dy
warskynlik fersinne –
in uh-klank,
in eu-klank,
as mutst wat probeare.
nee, duch dan
as komsto
fan achtâh de dùine
en kenst it,
dan hoech ik
dij net oars te hjêren –
ast neipraatst
wat ik sis,
skynt tussen de stjêren
gin munne,
gin meune,
mar tuerlik de möne.
Meer verhalen
