Marco Merijn Klüte 'Kus van de Mus'

Marco Merijn, ook bekend als ‘Kus van de Mus’, gebruikt woordkunst om verbinding te creëren in de alledaagse dingen van het leven waar we ons soms voor kunnen schamen. Mus vindt dat we het juist moeten delen en helpt ons daar een handje mee met toegankelijke poëzie en proza, zoals in hun bundel ‘Wilskracht’, 7 (on)conventionele kanten van relaties en liefde, the good, the bad, and especially the ugly. Dit alles om je één ding duidelijk te maken: Mens, je bent mooi.

Mijn projecten

Je lichaam is een tempel

Kwetsbaarheid, herkenbaarheid en persoonlijk zijn een aantal termen die bij veel van (als het niet al) mijn werk terug te herkennen zijn. Zo ook bij mijn performance ‘Je lichaam is een tempel’ waar ik doormiddel van theatrale elementen, looplijnen en spoken word, mijn eigen onzekerheden én die van het publiek blootlegde en kritische vragen stelde over wie we zijn als we ons niet (meer) thuis voelen in ons lichaam. Dit heb ik, met de nodige props en ‘karig’ decor, opgevoerd tijdens ‘Explore the Playground’ in Oud Romein aka de Westerkerk.

Wilskracht

Mijn dichtbundel uit 2020 die niet zomaar over liefde gaat. Gewild zijn, gewild willen zijn, iemand willen, willen dat iemand jou wil, willen willen dat je iemand wil. Liefde. Begeerte. Seks. Ik maakte het mee. In een ruim jaar veranderde er veel. Één van die dingen was dat ik iemand ontmoette. Een mens waar ik dat jaar veel aansluiting bij zou vinden, maar ook veel onbegrip. Boeken vol lachende gezichten, maar ook zeeën gevuld met tranen. Woede en lust, liefde en schatergelach, veiligheid en breuken. Het komt allemaal hierin terug. De zeven hoofdstukken centreren rond het willen; Het willen van verschillende dingen tegelijkertijd en op dubbelzinnige manieren. Het ene gedicht is recht toe recht aan, en voor het andere gedicht moet je verder kijken dan je ellenboog lang is. Het is het vogeltje met een gebroken hart dat je verteld dat liefde lastig is, niet lineair loopt, dat je niet alleen bent én vooral: Dat alles goed komt.

Woe

Voor het project ‘Woe’ combineer ik beeld met tekst om een reeks te maken over verdriet. Harten die breken, tranen die stromen, woede die borrelt en de zure dans van melancholie die zich hierin mengt. Dit is een Engels project waar ik nu al een tijd mee bezig ben, en in de toekomst veel aftakkingsmogelijkheid in zie om vast te leggen hoe we onszelf liever niet zien, maar hoe we al helemaal niet willen dat een ander ons ziet. We doen het allemaal, we voelen het allemaal, maar laten het alleen toe achter gesloten deuren. Dat ben ik zat.