Stel je voor: het is ochtend en je loopt over straat. Je vraagt je af of je je deur wel goed dicht hebt gedaan. Natuurlijk heb je dat. Iedere ochtend steek je de sleutel op dezelfde manier in het slot, je draait je pols een kwartslag naar rechts en vertrekt met de smaak van fairtrade koffie nog in je mond. 

Je loopt langs de Zara en H&M en je overweegt een baksteen te gooien, maar je bent geen extremist, dus je zet gewoon je ene voet voor de andere. Je loopt langs de McDonalds waar kilo’s vlees per dag worden verkocht, je denkt aan dode dieren. Je kijkt naar de verkopers van De Sting die allemaal wit zijn, je hoopt op gelijkheid. Je wilt Mark Rutte bellen, vriendelijk vragen hoe het kan dat ‘Den Haag wederom haar kop in het alsmaar groter wordende drijfzand steekt’. 

Stel dat je in plaats van Mark Rutte te bellen, je beste vriend opbelt. Hij staat op het punt zich vast te ketenen aan een boom met een brandende fakkel vanwege de gaswinning in Groningen. En dan zegt hij: “Laten we het helemaal anders doen. Wij gaan op een camping wonen.”