Monique Buising

Monique Buising (1979)

Dichter, kunstenaar en verwonderaar.

Met een liefde voor verval vertel ik verwonde verhalen.

Sinds 2018 ben ik ‘Dichter bij de eenzame uitvaart’ in Leeuwarden. “Dat wat voor het slordige oog zinloos lijkt, is een ultiem gebaar van beschaving.” Deze woorden van Eberhard van der Laan over de eenzame uitvaart zeggen alles… Een ultiem gebaar van beschaving. Niemand zou zonder laatste woorden naar zijn of haar laatste rustplaats moeten gaan. Het is belangrijk om stil te staan bij een verlies, juist als niemand anders dit meer kan of wil doen. Ook overledenen zonder familie of sociaal netwerk verdienen een waardig en respectvol afscheid, verdienen het om over nagedacht te worden. Ik maak een beetje ‘lawaai’ voor hen die in stilte gaan.

In 2021 ben ik benoemd tot ‘Havendichter van Leeuwarden’. Ter bevordering van de cultuur, de (dicht)kunst en het kadeleven met water als inspiratiebron. Laten zien wat water kan betekenen, voor de stad, voor elkaar.

Ook ben ik werkzaam als ’troostdichter’. Aan boord van de StânfriesX, in de museumhaven van Leeuwarden, heb ik in de oude kapiteinshut een troosthuisje gecreëerd. Ik ben daar op gezette tijden aanwezig (en op afspraak) en een ieder die daar behoefte aan heeft is welkom voor een luisterend oor en een (troost)gedicht.

Mijn projecten

Van scherven en smulpapen

De installatie bestaat uit beeldend werk, een soundscape en poëzie. Wanneer mensen de ruimte binnenstappen worden ze als het ware onderdeel van de installatie. Er staat een gedekte tafel met gebroken en gelijmd servies, er klinken harmonieuze en soms schurende tonen, het geluid van vallende scherven en flarden van gefluister. De tafel zorgt voor vertwijfeling, ziet er in eerste instantie uit als een keurig gedekte tafel. De muziek en de geluiden nemen je mee in verhalen die je in eerste instantie niet ziet. De tafel is gedekt voor drie personen, maar er staan slechts twee stoelen. Ik zit op één van de stoelen en mensen kunnen op de andere stoel plaatsnemen. Ze mogen aanschuiven om te luisteren naar een voordracht. Het is een installatie over alles wat kapot kan gaan in een leven, over wat gelijmd kan worden (en wat niet), over hen die niet meer zullen aanschuiven, over alles gezegd en gezwegen….

[… verwijten breken volle glazen en goede moed / verzwegen verhalen laten sporen na ]

De installatie maakt vaak veel emoties los. Soms al bij binnenkomst, of tijdens een voordracht. Mensen komen met hun eigen verhalen over verlies, met hun persoonlijke ‘scherven’. Daar wil ik dan ook de tijd voor nemen, aan de tafel is plek voor het hartzeer. Er is stilte als dat nodig is, nog een gedicht als daar behoefte aan is, soms een arm om ze heen. De troost van het gehoord worden.

Onthulling Troostboom

In mei 2022 mocht ik de Troostboom op de Noorderbegraafplaats in Leeuwarden ‘onthullen’. Een walnotenboom die symbool staat voor vruchtbaarheid, gezondheid en welzijn, maar ook voor dood, wederopstandig en eeuwig leven. Deze gedenkplek is ontstaan vanuit de gedachte iets te willen doen voor ouders waarvan in het verleden een stilgeboren kindje in volkomen stilte begraven is. Door het plaatsen van de troostboom is er een fysieke plaats gecreëerd waar zij terecht kunnen. Maar de troostboom is ook bedoeld voor een ieder die behoefte heeft om te gedenken en daar geen plek voor heeft.

Bij de boom staat een bankje met in de rugleuning een raster waarin nabestaanden een plankje kunnen plaatsen ter nagedachtenis. In het bankje is de tekst ‘Gedoofd, gegrift, voor altijd in het licht.’ gegraveerd. Deze dichtregel komt uit het gedicht ‘levenslicht’ wat ik voor mijn eigen stilgeboren dochter, Noa heb geschreven. Ik heb dit gedicht voordragen en ook het gedicht ‘het bleef stil’, wat ik speciaal voor deze gelegenheid heb geschreven. Daarna mocht ik het eerste herdenkingsplankje plaatsen.

Poëtisch wagenpark gemeente Zaanstad

In 2017 organiseerde Gea Zwart I.s.m. Gemeente Zaanstad in het kader van de poëzieweek dit poëtische wagenpark. Rijdende gedichten op 25 wagens van de gemeente.

De dichtregel “grote schoonmaak voor de stedelijke wanhoop, De stad slaakt een zucht ” uit mijn gedicht ‘Je bent vergeven ‘ was één van de uitgekozen dichtregels.